Paradijs in het paradijs

Iphone is terug van weggeweest en we kunnen weer.... ;-)
Wat een land, ik blijf onverminderd enthousiast over Brazilië.

Ondanks het feit dat het zakelijk tegenvalt is het de lekkerste tijd uit mijn leven en ik wil er dan ook geen eind aan zien komen.
Financieel zal er nogal wat uit te zoeken zijn voordat het contract verlengd kan worden ofwel dat ik iets anders ga doen hier.

Een korte impressie van de trip van vanmorgen ... Met de auto over het lokale vliegveldje de jungle in tot waar het niet meer gaat en vervolgens lopen, klimmen, glijden, over riviertjes met watervallen en de zingende vogels ... en waar kom je dan ...


Hier..

Vervolgens loop, klim en glij je nog even verder en kan je ontspannen op Prainha

Tsja ... Zoals Patrick zei "Gast, ik snap niet wat je daar zoekt hoor" na het zien van 1 van de filmpjes geplaatst op Facebook.  Ik ook niet, het zoeken lijkt hier ook op te houden, heerlijk ... Nu alleen de manier vinden om hier te kunnen blijven, iig een groot gedeelte van het jaar ... zo blijft er altijd wat ... ;-)

En daar is ie weer

Ik hoor de zee, Erykah Badu, geroezemoes en dat vanuit mijn hangmat op de veranda waar ik lig met een lelijk (buik)griepje. Tijd dus om weer eens een en ander op te schrijven.
De zaak draait, al is het minimaal op het moment.

De afgelopen 2 weken 2 dagen gehad waarop ik een soort van trots gevoel kreeg toen het " gezellig druk" was in de zaak. Financieel gezien komt het wat zorgelijk op me over maar hier zeggen de mede ondernemers dat ik me daar niet al te druk over hoef te maken. Dat komt eind december t/m begin maart helemaal goed. Nou weten zij niet hoeveel euro's ik in 2 maanden al ben terug gezet, maar het is me nog nooit gelukt zoveel geld in zo'n korte tijd uit te geven. Dat moet je ook eens meemaken kennelijk.

Ik ben hier natuurlijk ook alleen gekomen om rijk te worden...... In ervarings zin dan ;-)

Misschien dat ik Maarten eens ga vragen om wat horeca advies, ik heb namelijk geen idee wat ik aan het doen ben.
Wel zie ik dat er meer uitgaat dan dat er inkomt en ik meen me te herinneren dat dat op enkele uitzonderingen na niet de bedoeling is.

Het bevalt me op het moment goed, dat is zeker.....
Het Nederland op zich (buiten de mensen) heb ik echt nog geen moment gemist, best vreemd eigenlijk. Aan de mensen waar ik om geef denk ik regelmatig en dat voelt goed, rustig... Ik ben blij met de lieve mailtjes, smsjes, skype's, voicemails, whatsapps, facebooks en linkedin berichten.

Vanwege het feit dat mijn Iphone4 gestuiterd is en er een wak in het glas zit schiet ik wat tekort in fotos. Ik probeer een oplossing te zoeken maar dat is hier toch erg lastig, het wak vriest hier niet dicht namelijk ;-)
Ik hoop dat ik m kan opsturen naar NL om er vers glas in te laten lepelen zodat ik weer wat makkelijker kan levellen met het thuisfront.

Ik hoor van jullie, en jullie van mij!!!!!! Tot snel.....

Lifia welkom!

Lifia is geboren!!!

Alweer meer dan een week oud inmiddels en het is een heerlijke meid, ze slaapt veel en is heel rustig.
Rose is herstellende maar maakt het goed. Ze is bevallen in Ilheus en een half uur voordat Lifia gehaald werd, moest Ed nog even wat medicijnen gaan halen bij een apotheek in de stad, want dat hebben we in het ziekenhuis niet... geweldig... Hoe anders kunnen dingen zijn....
Sinds een paar dagen zijn Ed, Rose, Vito en Lifia bij me ingetrokken, super gezellig!

Wat afvallen betreft liggen de zaken ook wat anders.... Ik slinger nog steeds rond de 93 kilo... al jaren...
Nee Dirk, dat loopt wel terug daar in Brazilië, lekker warm, beetje surfen... je weet toch...
Nou.... jammer joh!
Ik moet toegeven dat ik aan het sporten op een aantal keren na gewoon niet toekom... daarentegen kom ik aan de Braziliaanse glazuur mitrailleurtjes aanzienlijk structureler toe ;-)... Eens kijken of hier wat balans in gebracht kan worden voordat er een unit ontstaat waar ik niet meer vanaf kom.... daar begint het nu toch enigszins op te gaan lijken.

Er wordt gekookt in café Habitat inmiddels, om een voorraad aan te leggen voordat we open gaan. Testen dus..... 3 Braziliaanse dames die hun best staan te doen in de keuken is ten aanzien van die unit ook niet echt ideaal. Het eten is echt heerlijk! Buiten de heerlijke hamburgers, fruitsalades en filet mignon's kreeg ik vandaag een tapioca voor mijn kiezen en dat had ik echt nog nooit gegeten, gek genoeg, maar nu dus meteen uit eigen keuken. Het is een echt Bahiaans gerecht, een soort pannenkoek van grof meel die je vol kunt storten met diverse zaken, hartig, zoet of beide. Om het suikergehalte van deze caipirinha-loze avond te compenseren had ik er een met banaan, nutella, honing en nog wat zaken...... slordige unit dus zoals je begrijpt... Mijn tandarts Bert bestelt per omgaande alvast het laatste model gum van de Duitse fabrikant Porsche gok ik...... ;-)

De verlichting van het café is zo goed als naar mijn zin. Tobben met lampjes en plakband dus. Kroonstenen kennen we hier niet en het gaat ook uitstekend zo. NEN-normen waar ik bij T-mo zo druk mee was, de NEN1010, NEN3140, LP3..... tuurlijk. Hier tapen we de zaak wat aan elkaar en het resultaat is eigenlijk gewoon hetzelfde. Ze voelen ook even of er stroom op staat want meet apparatuur is duur en daar kan je ook andere dingen mee doen. Ik probeerde het ook een keer maar daar laat ik het bij. 110 Volt geeft je toch nog een lelijke optater.

Resutaat van vandaag, 250 hamburgers in stock, 80 kip burgers en morgen wordt er 30 kg filet mignon in porties voorbereid, de sojaburgers gemaakt en alle bieren, frisdranken gebracht. Verder nog flink wat randzaken halen (thee, likeur, emballage handel etc.) en ik hoop de 25ste de deuren te openen. Dat is ook wel nodig want met de vaart waarmee het geld de deur uitvliegt hou ik het niet lang meer vol. Naar iedereen zegt, gaat dat de komende maanden helemaal goed komen.... ik kan het bijna niet geloven maar wacht het hoogstwaarschijnlijk hardwerkend af...... ;-)

Psssssst....

Een aantal mensen wezen mij erop dat er teleurstelling was over de stop met het schrijven....
Het is niet zozeer een stop, maar ik kom er simpelweg niet aan toe...

Ook speelt mee dat ik niet in herhaling wil vallen over hoe ik alles hier beleef.

Om een voorbeeld te geven: ik reed eergisteren terug uit Itabuna en Ilheus. Boodschappen doen voor het Café en spullen halen voor het huis.... 12 uur lang onderweg geweest. Nog een half uur te rijden, het is een uurtje of zes, we rijden door de jungle, raampjes open, moe..... Komt er opeens echt zo'n onwijs gelukzalig gevoel naar boven, simpelweg voorbij het genieten..... een soort emotie van gelukzaligheid of zo.... Ik voel me zo relaxed, zo blij, zo heerlijk dat ik mezelf heb toegestaan, overwonnen om dit te mogen meemaken.... ik weet niet hoe ik het moet uitleggen en doe dat verder dan ook niet.

Morgen verkas ik naar mijn nieuwe huis! Super..... zie netjes de zee vanaf mijn veranda en zelfs staand van achter de bar kan ik hem zien.

Uitzicht slaapkamer

Ik ga jullie en mezelf niet vermoeien met wat er allemaal bij komt kijken om de zaak te kunnen openen hier, het is gigantisch.... en alles gaat rustig aan..... je bereikt gewoon niet veel, maar bent de hele dag bezig.... Met de auto gaat alles stapvoets vanwege de kuilen en heuvels.
Ze leggen ook echt serieus drempels neer, een boomstam met wat beton eroverheen, terwijl de hele weg een emmentaler kaas is... uit zijn eerste versnelling kom je niet, nergens.... even hierheen, die vertelt je daarheen, dan moet je die bellen, ja, ik kom er zo aan... maar die komt niet,  even dit kopen, "hebben we vandaag niet".
Ik hoor bij een oude baas die onder andere bamboe matten verkoopt die ik goed kan gebruiken al 15 dagen lang "over 15 dagen heb ik ze weer", hij weet dat hij dat zegt, maar het maakt niet uit, hij zegt gewoon wat..... of ik die matten ooit ga zien weet ik niet, hij ook niet gok ik ;-) Ik geniet ervan, de wereld is hier zó, maar dan ook echt zó anders dan in Nederland.

Ik heb nu ook veel te doen, maar doordat iedereen tijd heeft voor alles wat er onderweg gebeurt, maak je gewoon niet echt voortgang. Iedereen lult met elkaar, stoppen om bij te praten, fluiten, roepen en iedereen doet mee....Heel "druk" dus eigenlijk maar er gebeurt niet echt iets concreets..... Doordat iedereen zo leeft, is het zo en het voelt fijn..... Schreeuw iets naar iemand en ze schreeuwen terug, heerlijk.....alles is vriendelijk en warm...

Uitzicht vanuit Habitat Cafe

Lekker bezig geweest in het cafe, het mooie witte zand mooi verspreid, wat bij 29 graden het nodige vochtverlies genereert (aqua de coco (een hele kokosnoot waar ze een gat in maken met een rietje) halen op het strand dus om het verlies aan te vullen) maar het was heerlijk weer even wat fysieks te doen, buiten de 5 tibetaantjes die ik (bijna) elke ochtend doe.
Alle tafels en stoelen neergezet, top! Nadat ik mijn ipod aan Rogerio heb gegeven (die vanaf 1 oktober voor mij, of beter gezegd voor Habitat Cafe werkt en me ontzettend goed helpt met alles) om de stereo in het café te testen, ben ik met Ed een duik gaan maken in zee, even afkoelen..... De eigenaar van Cabana Ariramba Leonardo (Leo) trakteert nog even op een glas ijskoud bier en we lopen terug..... 1 minuut lopen... en wat hoor ik uit de speaker knallen........ Marcus Miller..... Een smile van oor tot oor ;-) Marcus in Brasil, uit de speakers van mijn eigen café..... hoe mooi kan het zijn!!! ;-)

Vanaf het strand zie je Habitat Cafe liggen

Regelen

Wat een land, sommige zaken gaan in verhouding tot nederland echt helemaal nergens over.... of is het juist andersom?
Hier zijn wellicht meer regels maar je hoeft je er niet echt aan te houden, tot iemand vindt van wel. Dat verschilt enorm, van instelling tot instelling en van persoon tot persoon. De sterkste wint, zeg gewoon nee en meestal druipen ze dan weer af..... heel apart. Wazige instellingen die je een certificaat geven als er bepaalde zaken gecheckt zijn door een door jou aan te wijzen nog vager bedrijf, dat ook gewoon jou weer probeert te lichten... We komen 3 keer voor R$260 in een periode van een half jaar. 1 keer komen ze opdagen en vlak voor het einde van dit halve jaar komen ze de tweede keer( 1 x niet geweest en nu veel te laat) en willen wel R$ 100 reais hebben.... gast, zegt je dan, bla bla bla is de afspraak... uhh ja maar mijn baas heeft me gestuurd en ik heb geen geld voor benzine voor de terugweg...... serieus he? Dat is dan mooi klote voor je joh.... en dit soort praktijken gebeuren echt de hele tijd.... Je moet dus goed weten hoe het precies zit en dat is lastig omdat het niet helemaal duidelijk is hoe het zit.

Het is een gekke wereld, op het nieuws een minister die op verbogen camera gesnapt worden omdat hij pakken met geld in zijn sokken, broeksband, zakken stopt op een hotelkamer, maar dan ook echt serieuze stapels he?!

Het nieuws is heftig, het leven heeft een harde kant als je dat zo ziet. Zie je het nieuws niet, is het leven rustig en heerlijk en dat zie je hier aan de mensen ook....... Wel moet je echt voor jezelf zorgen, opkomen en alles zelf regelen, er gaat hier niets vanzelf je moet overal achteraan en alles gaat rustig aan..... Dit natuurlijk gezien vanuit mijn gewenning aan nederland.

Hier wordt echt voor alles de tijd genomen en echt niemand heeft haast....... heerlijk vindt ik het.... Voor dat wat er is wordt er tijd genomen, hoe onbenullig het in "onze" ogen ook is, maar het gaat niet over het onderwerp waar tijd voor gemaakt wordt, het gaat over het nemen van tijd, voor wat dan ook. Dit hier nu, is belangrijker dan dat wat misschien straks is of nog moet gebeuren. Vanuit hier gezien bevestigd het voor mij vooralsnog het gevoel dat het leven in NL heel onnatuurlijk is, ver afstaat van de natuur, van de mens. Het is bijna al zo dat het bij veel mensen zo is dat als je vraagt hoe het gaat met iemand het antwoord is "druk"... liever nog "heel druk" en daarmee willen aangeven dat het ze dus goed gaat. Ik zie het als een vorm van armoede gek genoeg.... Het zou de aard van het beestje kunnen zijn... ;-)

Ik zeg niet dat nederland niet ok is, integendeel, het heeft erg veel te gekke dingen en mogelijkheden maar het richt zich mijnsinsziens teveel op spullen en dingen en te weinig op het leven zelf (waar vormelijke zaken natuurlijk een onderdeel van zijn )maar de balans raakt zoek. Er is door alle vormelijke afleiding en het willen groeien te weinig aandacht meer voor het leven zelf... de innerlijke wereld zeg maar.....

Morgen een afspraak met 2 koks en een kelner die ik samen met Rogerio in vaste dienst wil aannemen, als ze bevallen natuurlijk. Vaste dienst houdt overigens niet in wat het in NL inhoud, maar ze hebben wel rechten en ik mijn plichten.... Het grote vraagstuk wordt mijn verblijf..... Of een vermogen investeren, trouwen, of een kind adopteren. Het kopen was lastiger zei de boekhouder/accountant ( die regelen alles op dit gebied), maar niets is onmogelijk..... ;-)

Anders zit ik hier straks illegaal wat ook geen probleem is, maar ik wil het liever volgens de "regels" doen. We zullen het wel zien.......

Ik lees het zo even terug maar die caipirinha's doen hun werk zeg....... Misschien dat ik dit lul verhaal nog even moet gaan editen van de week...... neem het niet te serieus.... ik ben lam mag je gerust zeggen....

Kogel is door de kerk

Het is zo ver... de kogel is door de kerk en ik heb een Cafe Restaurant in Itacare Brazilië!!!.
Hoezo het kan gek lopen.... ;-)
Het voelt onwerkelijk en vreemd maar vooral heel erg te gek :-)

vlnr: Ricardo, Fernando, Denise, Andreza

Ricardo & Andreza zijn de eigenaren van Habitat en Fernando & Denise mijn advocaat en adviseur ;-)

Het mooiste is dat ik geen idee heb wat er allemaal precies moet gebeuren en kijk rustig wat er allemaal op mijn pad komt.... Dat het een hoop is is zeker, ik heb mezelf als openingsdatum de 15de oktober gesteld.

Met Ed waar ik het natuurlijk allemaal samen mee doe een pilsje gedronken en geproost en vervolgens bij een kilo restaurant wat te eten gehaald voor Rose en onszelf. Met Rose en haar zwangerschap gaat het niet zo heel voorspoedig omdat ze nog steeds veel pijn heeft en we denken dan ook dat de kleine Lifia eerder ter wereld gaat komen dan gepland.

Voor Ed is het dus nu ook even heel veel wat er aan komt en moet gebeuren maar we komen er vast uit... Het uitzicht bij het kilo restaurant in het haventje liegt er niet om trouwens, zelfs bij het bewolkte weer van vandaag......  Laat staan als de zon schijnt..... ;-)

http://www.vimeo.com/15304012

Ik ga even siësta houden, ben best moe van het gesprek van vanmorgen.

Al het Portugees dat in rap tempo over tafel gaat en het willen begrijpen is nog even wat veel merk ik...

Tot snel!!!

Tudo beleza

Alles lekker rustig hier de laatste dagen.... prachtig weer en heerlijk eten. Met het drinken van caipirinha's ga ik het wat rustiger aan doen, dat loopt hier toch snel de spuigaten uit..... heerlijk hoor,

en wel een hoop lol natuurlijk!

Gisteren alles bekeken bij Habitat cafe dat overigens ook vermeld wordt in de Lonely planet

Volgens Coco schrijf ik te weinig en zo vindt hij, Ik citeer "3x maal daags updaten ...Iedere vlieg die ergens schijt moet vermeld worden". Heerlijk, maar dat wordt wat lastig......

Naar ik vernomen heb ga ik het in Habitat Cafe heel, maar dan ook heel druk krijgen. Zeker 3 maanden lang en dat 7 dagen in de week..... daar moet ik dan wellicht nog wat op vinden, want als ik ergens een hekel aan heb..... ;-) Nou hoor ik het van brazilianen en dan ook nog bahianen..... maar ik ben op mijn hoede... Want niet alleen wat dat betreft voel ik me een braziliaanse bahiaan.....( de hangmatten liggen super en de caipirinha's zijn uitmuntend!)

Gisteren weer bij Habitat Cafe geweest, zaken besproken en nog een keer het huis en Cafe geinspecteerd. Ricardo heeft nog wat " kleine" zaken aangepast in het contract en die ga ik zo bespreken met Denise.

Ik hoop half oktober te draaien als alles doorgang vindt.
We gaan het zien.... Er moet nog erg veel gebeuren nadat het contract getekend is.

BTW T-mo heeft zijn laatste betaling gedaan...... en Balkenende is een vuile DIEF!!!! ;-)

Het leven in Brazilie is mooi, het is fijn, het is spannend en heeft scherpe kantjes....

Zo zag ik gisteren dat 3 politie mannen een diefje pakte in de hoofdstraat waar ik net Vito, de zoon van Rose bij Rose's moeder ophaalde met de auto aan het begin van een sloppenwijk (favela). Het beste diefje werd midden op straat ( ik stond midden achter de politie auto en kon er niet langs terwijl ik dat graag wilde om mezelf en Vito de beelden te besparen) met een lange houten stok keihard geslagen terwijl hem vragen werden gesteld, op zijn hand, op zijn knie.... heel naar.... Dat voelt toch ongemakkelijk en dat kennen wij in NL niet.

Ondanks dit ongemakkelijke tafereel, waaruit blijkt dat het leven hier ook veel harder is, is er zoveel meer vrijheid, ruimte om te leven.... om te doen.... om te laten..... jezelf te zijn, gek te doen...Niemand lijkt hier ergens gek van op te kijken, echt mooi....

De mensen stralen een rust en een soort van trots uit die ik in NL niet ken, zeker zij die financieel gezien arm zijn, lijken rijk.... gewoon door hoe ze zijn, praten, lopen en lachen... ze lijken het niet, ze zijn het ook denk ik......Ook hoe mensen met elkaar praten, het respect tussen "arme" strandverkopers en "rijke" vakantie vierende brazilianen bijvoorbeeld is bijzonder om te zien...... een babbeltje over dit en over dat, rustig eens kijken wat ie verkoopt en ook als de interesse voor de spullen er niet is is er een uitgebeidde manier van bedanken en een fijne dag wensen, alles is even vriendelijk en beleefd maar op een fijne natuurlijke manier, er lijkt tijd voor te zijn....... lastig uit te leggen.....

Hoop geblaat zeg..... mooi verhaal.......... lekker kort..

Tot later!!!