Tijd om te gaan dus.... Alhoewel het afscheid van alle mensen heftig was voelt het goed.....
Na een aantal uren vliegen bekruipt me weer heel even het gevoel wat ik allemaal aan het doen ben en of dit nou wel is wat ik wil.... Ik denk aan mijn Moeder en haar tranen, mijn zus die het er bij het afscheid ook niet eenvoudig mee had en de stevige omhelzing van mijn broer waarbij we het ook allemaal niet droog hielden...... Lastige maar ook erg mooie momenten waarbij niets telt, alleen dat moment.... heel bijzonder.
Het gevoel ebt weer weg en denk " ik zie het wel", en dat voelt goed....
De reis duurt lang maar gaat voorspoedig. 25 uur onderweg is niet niks maar nog steeds 3 uur korter dan de vorige 2 x dat ik hier was. De autorit voelt grimmig.... nergens verlichting en een slechte weg door het oerwoud en vage verlaten dorpjes waar mensen wat rondhangen en opkijken als er zo laat nog een oud autootje de weg onveilig maakt. Gelukkig is de chauffeur bekend met de weg en kent op de 260 km lange route elk gat en hobbel in de weg..... ik knikkebol wat op de achterbank en geloof het wel... Rond 1 uur lokale tijd kom ik aan en het voelt helemaal goed. De warme ontvangst van Rose en Rogerio zijn op zijn braziliaans..... een warm bad dus, en de caipirinha wordt gemaakt om de aankomst te vieren.......
Ik slaap goed en heb even geen idee waar ik ben als ik wakker wordt maar dit trekt snel bij, ik ben er... Brazil OPA!!!!! ;-)
Even later, wat heerlijke koffie een peuk en dan het ontbijt van www.casazaza.com waar ik tot begin Oktober verblijf...
 |
| Ontbijt casazaza |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten